Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Songteksten best belangrijk?

Vanmiddag werd ik weer onaangenaam gestoord in mijn gedachten. De radio kotste weer zo'n niemendalletje uit. Tijd dus om mijn iPod aan te zetten en me te wapenen tegen muzak. Ik kon wel horen dat er weinig of eigenlijk geen aandacht was besteed aan het schrijven van de tekst.  Het nummer zal wel "The Rhythm of the Night" heten, want dat was de enige tekst die ik hoorde. Wellicht een clubmix die de dienstdoende discjockey in zijn koffer gevonden had. Maar genoeg reden om mezelf af te vragen of goede songteksten enig belang dienen. Waarom wordt zo'n uit de disco geplukt lied met één regel tekst een hit?   Aan de andere kant zijn er legio liedjes die onverkoopbaar worden, wanneer je één woord veranderd. Zo belangrijk kan tekst ook zijn. Zou je veertig jaar na het verschijnen de Rolling Stones single "I Can't Get No Bag of Munchies" nog bij de Arbeidsvitamine horen?  Of zou je Lennon elke kerst "Game is Over" horen zingen als het lied over een tenn
Recente posts

Shuffle door mijn muziekgeschiedenis

Regelmatig word ik zo'n 40 jaar teruggegooid in de muziekgeschiedenis. Dat kan als je een iPod met 13.194 liedjes, en een bepaalde leeftijd bereikt hebt. Van het één op het andere lied ben je op een heel andere plek in een andere tijd. Denk je aan iemand die al jaren uit je hoofd is. Of weet je nog precies waar en met wie je was toen je de plaat voor het eerst hoorde. Gewoon even de tijdmachine in je hoofd aanzetten.    Laatst werd ik, tussen hedendaagse pophelden als Muse en Arctic Monkeys door, weer eens teruggeworpen naar 1978. Mijn muzikale referenties waren toen vooral Queen, Roxy Music, David Bowie en The Velvet Underground. En ik was de punkrock als The Sex Pistols, The Stranglers, Generation X, en Siouxie and the Banshees aan het ontdekken. Op een dag in 1978 kreeg ik van mijn muziek-, en klasmaatje Willem O. wat platen mee naar huis. Hij had duidelijk een andere muzieksmaak. Muziek en bands waar ik het bestaan niet van kende. Thuisgekomen leg ik de eerste plaat op de dra

Verbazingwekkende observaties.

Onlangs deed ik een opmerkelijke waarneming; in één bouwmarkt, vijf dames in spijkerrokjes met daaronder een witte legging. Ik wist het meteen, dit moest een trend zijn. Lekker gezellig elkaar nadoen. Deze week had ik tijdens de pauze weer zo’n frappante observatie. Twee heren in de leeftijd van 25 á 35 jaar, waarschijnlijk werkend op een kantoor, aan de wandel in identieke roze overhemden. Dat viel op. En opeens zag ik het. Mannen dragen tegenwoordig veel roze. Overhemden, t-shirts, poloshirts, sweaters en trainingsjassen, het moet vooral roze zijn blijkbaar. Vinden de mannen dat zelf mooi, kiezen ze dat zelf uit of wordt dat allemaal sochtends netjes klaar gelegd door de vrouw des huizes, omdat die het liefst een leuke metroman hebben? Stoer, sportief en een bink, maar toch met een vrouwelijke kant af en toe, dus daarom maar lekker in het roze gestoken. Vroeger zag je nooit een man in roze shirts, je werd voor gek verklaard op zijn minst door de hele straat. Wel zag je eind jaren ze

Muzikale Zoektochten

In de voortdurende zoektocht naar het beste wat muziek te bieden heeft word je soms geholpen door een vriend, tv, radio, of een onverwachts optreden. In dit geval werd ik naar de bron van mijn nieuwe ontdekking geleid door een button op de jas van Johnny Rotten. Eind jaren zeventig verslond ik alle berichten over de zanger van The Sex Pistols en Public Image Ltd. Op één van de foto’s die ik op mijn muur geprikt had droeg Johnny een button met de tekst ‘Steel Pulse’. Geen idee wat het was, maar ik moest en zou er het mijne van weten. Johnny bleek een groot liefhebber van reggae. Ik kende Bob Marley maar ik was niet heel erg onder de indruk van zijn muziek. Maar toen ik uiteindelijk de muziek van Steel Pulse hoorde werd alles anders. Dat sprak gelijk aan, en er was dus meer dan ‘No Woman No Cry’. Dieper graven in de reggaeplatenbakken, veel luisteren. En dan thuiskomen met opgedoken parels zoals Steel Pulse, Black Uhuru, Burning Spear, Linton Kwesi Johnson en Ini Kamoze. Voor he

Solo Barista

Uit de Bundel "Eenzaamheid Kent Geen Tijd" Je Bent Pas Eenzaam Wanneer Je De Rechterknop Van Je Senseo Nooit Gebruikt

Een nieuwe lente....een nieuwe kornuit

Uit de bundel: "Seizoenen, wat moet je ermee?" Lieve Heeft Veel Last Van Lentekriebels Of Weer Gewoon Een Gemene Chlamydia

Het Eeuwige Dilemma

Onlangs kreeg ik een pak kaarten in handen. Het zogeheten Ja-Maar Dilemmakaartspel. Eindelijk zou ik van het eeuwige dilemma verlost worden, het antwoord krijgen op de vraag die al jaren in mijn hoofd ronddwaald. Volgens de spelregels moest ik de kaarten omgekeerd in een waaier op tafel leggen. Daarna mezelf een positieve vraag stellen. Dan een kaart uit de waaier pakken waarop JA of NEE te lezen staat en zie daar, het antwoord waar ik sinds jaar en dag op wacht. Gelijk maar de vraag gesteld die mij al zo lang bezighoudt. "Zal ik nog eens geschiedenis gaan studeren aan de Open Universiteit?" En de kaart antwoordt: "Nee, dat is niks voor jou" Jammer, toch maar even een vraag stellen om de betrouwbaarheid van het systeem een beetje te testen. Vraag: "Moet ik morgen mijn auto gaan wassen?" Antwoord: "Ja, want dan leer je nog eens iets."